من همان آدم ديروزي ام

تمام سالهاي عمرم تا بحال با ترس از تنهايي و طرد شدگي گذشت .ميترسيدم مخالف عقايد ديگران عمل كنم و خود واقعيم باشم كه مبادا رهايم كنند.

با نظرات ديگران بزرگ شدم هر چه ميگفتند درست هست من هم همان كار را ميكردم اما اين روزها غمي عجيب بر دلم سنگيني ميكند مدتهاست از تصوير خودم در آينه هم فراري ام وديگر خودم را نمي شناسم سالهاست خود واقعيم نيستم و براي دل ديگران زندگي ميكنم .

شايد اين صفحه راهي باشد تا بهتر بتوانم به خودم سر بزنم و براي خودم كار كنم و اين بار حتي مطمئنم ديگر كسي نيست كه نوشته هايم را پاره كند و دور بيندازد و اينجا جايي خواهد بود كه من ميتوانم با خيال آسوده خودم باشم و براي دل خودم بنويسم .

من همينم مرا اينگونه بشناسيد .